...Με Δημοκρατικές διαδικασίες...

17η Μαϊου 2012

Τριακόσιες γεμάτες θέσεις ενός κοινοβουλίου που εμείς γεμίσαμε. Τσέπες που εμείς ταυτόχρονα αδειάσαμε, συνειδήσεις που εμείς πουλήσαμε συνειδητά και Δημοκρατία που διαμελίσαμε σε 300 κομμάτια. Θρέψαμε την προπαγάνδα που κατηγορούμε δίνοντας φαγητό από το τραπέζι μας, όταν ακόμα μας περίσσευε. 

Ανήκω στη γενιά η οποία θα θυμάται με πίκρα την οικονομική ύφεση και την πολιτική αστάθεια που μαστίγωσε την Ελλάδα επειδή την ξεγύμνωσε και την τιμώρησε για τον ίδιο λόγο ακριβώς που τη θαύμαζε. Θα έχω να θυμάμαι τον πόλεμο που κηρύξαμε ενάντια στο δικομματισμό μετά από σαράντα χρόνια πνευματικής σκλαβιάς ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, για να φτάσουν το 2012 να τιτλοφορούνται "φιλοευρωπαϊκά κόμματα" φορώντας τον καταραμένο μανδύα της Δηιάνειρας που στάζει το αίμα μας. 

Oι άθλοι όμως τελείωσαν. Δε θέλουμε κανέναν ήρωα "να σώσει την Ελλάδα". Δε μας ενδιαφέρουν οι συσπειρώσεις, οι αναδιαρθρώσεις των μικροκομματικών σας σχεδιαγραμμάτων, οι διαπραγματεύσεις σας, οι τάσεις σας προς τα δεξιά, τα αριστερά ή τα άκρα. Μπορούμε να σας ξεφτιλίσουμε όπου κι αν κάθεστε -ή ακόμα χειρότερα- να σας σηκώσουμε. 

Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση δε θα αναμετρηθείτε μεταξύ σας αλλά θα αναμετρηθείτε ξανά με αυτούς που σας συνέτριψαν και την πρώτη φορά. Εμείς και εσείς. Εμείς, πολύ απλά, στοχεύουμε στο να έχουμε κάτι αξιοπρεπές να βγάλουμε από το σεντούκι και να το κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας. Εσείς πάλι να πείτε στους φίλους σας που - σαν κυνηγετικά σκυλιά- έχουν πλησιάσει να μας μυρίσουν ότι αν κάτι βρωμάει, αυτό είναι το σάπιο πολιτικό σύστημα και η δική μας πολύχρονη ενοχή που δε το αποστειρώσαμε όταν έπρεπε.

Σήμερα, δεν ορκιστήκατε εσείς, Ορκιστήκαμε εμείς. Θα τα πούμε σε ένα μήνα ακριβώς από σήμερα.

                                                                                                                                  Με εκτίμηση  

                                                                                         Αυτοί που σε λίγα χρόνια θα διηγούνται

                                                                                                                την Ιστορία αντικειμενικά.

                                                                          

Συμπεράσματα

Ταραχώδεις εποχές, εσωτερικές και εξωτερικές, φθινοπωρινές και κρύες εικόνες εδώ γύρω, ίσως λίγο μακρύτερα από ότι αναμενόταν. Όσο μακριά κι αν πάει κανείς, 4 εποχές θα βρει: ένα χειμώνα, ένα καλοκαίρι, ένα ψευτοχειμώνα και ένα ψευτοκαλοκαίρι...Όλα είναι τόσο διαφορετικά όσο σου επιτρέπει η συνείδησή σου να αντιληφθείς, τόσο ίδια όσο αναγκάζεσαι να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι. Συμπέρασμα: ο χρόνος ποτέ δε ξεχνάει τον άχαρό του ρόλο. Πάντα φροντίζει να σε απαλλάσει από τις ψευδαισθήσεις σου.

Οι νέες εκκινήσεις είναι δύσκολες αλλά, μόλις ακούσεις το καμπανάκι, δεν έχεις πολλά να σκεφτείς.  Πρέπει να τρέξεις χωρίς να ξεχνάς πως τα αποτυπώματα των παπουτσιών σου έχουν τόση σημασία όση έχει η έμπνευση ενός παιδιού όταν ζωγραφίζει ένα δέντρο για πρώτη φορά.
Συμπέρασμα: Τα παπούτσια, όπως και η η ακουαρέλα πρέπει να αντέχουν στους κραδασμούς.

Φωνή και ήχος είναι μεγέθη διαφορετικά και ακούγονται πολύ δυνατά όταν πλησιάζεις. Η φωνή έχει γεύση ανάλογη με το παστίτσιο: έχει 3 στρώσεις αλλά μια γεύση. Ο ήχος όμως μπορεί να σε ταξιδέψει σε πολλές γεύσεις, μόνο μέσω μιας μοναδικής στρώσης. Αυτή της αίσθησης. Αφήνεσαι στην επιφάνεια της και σα μαγικό χαλί σε ταξιδεύει ανάμεσα σε πολλές φωνές.
Συμπέρασμα: Πότε δεν ωφέλησε να ακούς τις φωνές που σου φωνάζουν προς τα που να πορευτείς. Πρέπει να ακούς τους ήχους που ντύνουν τη διαφορετικότητά τους.

Αlice far from Wonderland

Ποιο είναι άραγε το χειρότερο σενάριο σε μια σκηνοθεσία ανάλογη με τις "Οικογενειακές Ιστορίες"; Και τι είναι χειρότερο; Η σκηνοθεσία ή το σενάριο; Δε ξέρω...και έχω και λίγο πονοκέφαλο εδώ που τα λέμε. Είναι αυτός ο πιασμένος από την αναμονή εγκέφαλος που σφυροκοπάει για να τον ελευθερώσω. Bang bang..you shot me down...bang bang...

Κακό πράγμα ο εγωισμός.

Αγάπη μου, μη βάζεις το χέρι σου κάτω από το λαιμό μου γιατί πιάνομαι και δε μπορώ να κοιμηθώ. 

Αγάπη μου, μη μου τραβάς ελαφρώς τα μαλλιά γιατί ο πόθος σου γίνεται πόνος μου.

Αγάπη μου, μη με φιλάς δυνατά γιατί πονάνε τα μαγουλά μου.

Αγάπη μου, μη με δαγκώνεις γιατί ματώνουν τα χείλη μου.

Αγάπη μου, μη με κρατάς αγκαζέ γιατί δε μπορώ να περπατήσω άνετα.

Αγάπη μου, μη βάζεις το χέρι σου στην πλάτη μου γιατί δε μπορώ να βολευτώ στον καναπέ.

Αγάπη μου, μη μου μιλάς όταν κάνουμε έρωτα γιατί με αποσυντονίζεις.

Αγάπη μου, μη μου μιλάς δυο ώρες στο τηλέφωνο γιατί πονάει το αυτί μου στο ακουστικό.

Αγάπη μου, μη με πιέζεις να σε βλέπω κάθε μέρα γιατί έχω ζωή που δε σε συμπεριλαμβάνει.

Αγάπη μου, μη μου τραγουδάς στο αυτί γιατί με κουφαίνεις.

Αγάπη μου, μη με χαιδεύεις εκεί γιατί γαργαλιέμαι.

Αγάπη μου, μη χαμογελάς με εκπομπές στην τηλεόραση γιατί δε μπορώ να δουλέψω.

Αγάπη μου, μην εκφράζεσαι ελεύθερα γιατί δε ξέρω αν μπορώ να το αντέξω.

Αγάπη μου, μη φωνάζεις γιατί δε με καταλαβαίνεις.

Αγάπη μου, μη φεύγεις γιατί θα μου λείψουν τα ελαττώματά σου.

Αγάπη μου, γύρνα πίσω γιατί αν κλείσεις αυτή την πόρτα πίσω σου, θα είναι κλειστή για πάντα.

Αγάπη μου, μ'ακούς; 

Αγάπη μου, γύρνα πίσω σε παρακαλώ γιατί δε μπορώ να κοιμηθώ μόνη μου, δε μπορώ έρωτα χωρίς πάθος, γιατί κανείς δε με φιλάει πια, γιατί κανείς δε μου μιλάει όταν κάνουμε έρωτα, κανείς δε με παίρνει τηλέφωνο, ούτε μου τραγουδά, ούτε με αγκαλιάζει, ούτε περπατάει μαζί μου δίπλα από τη θάλασσα, ούτε με χαιδεύει, ούτε μου χαμογελάει, ούτε νοιάζεται για μένα.

Αγάπη μου.....σε παρακαλώ.

It takes a crane to build a crane

Είσαι πολύ μικρός και αυτό που κάνεις είναι να προσπαθήσεις να μεγαλώσεις. Αλλά καθώς μεγαλώνεις, δε χωράς. Από τη μήτρα, στην αγκαλιά της μάνας σου, μετά στη μόρφωση, στα συμβατικά, στα συμφέροντα, σε ένα λογαριασμό, στο κουτί με τα τέσσερα άκρα τυλιγμένα στη μέση. Ξέρεις πότε να απλώσεις ποιο..ποιο να κόψεις αν χριεαστεί. Ξέρεις το κοριτσάκι απέναντι σου γιατί φαίνεται αχνά και ξεμακραίνει. Όλα τα ξέρεις. Πάντα. Απλά δε τα λες γιατί φοβάσαι πως δε θα φτάσει το οξυγόνο εκεί μέσα.