Εν λευκώ - Νατάσσα Μποφίλιου

Αυτός που το έγραψε...no comments.
"και σε λυπούνται που δε το 'χεις νοιώσει, κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος"

Η σοβαροφάνεια πεθαίνει στην αφάνεια

Είναι κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν να είναι σοβαροί και δε το καταφέρνουν. Υποθέτω ότι βαθιά μέσα τους, δε το θέλουν κιόλας. Αλλά τι να σου κάνει μια υπόθεση; Το θέμα είναι να σιγουρευτούμε! Δε μπορούμε να βγαίνουμε στους δρόμους και να τους αποκαλούμε καραγκιόζηδες χωρίς αδιάσειστα στοιχεία. Δηλαδή...αρκεί να κάνει κάποιος τον καραγκιόζη για να πούμε ότι όντως είναι και...αντιστοίχα, αρκεί κάποιος να κάνει το σοβαρό για να είναι; Δε νομίζω..!

Αντιθέτως αυτό που νομίζω είναι το ακριβώς αντίθετο.
Πιστεύω ότι όποιος είναι σοβαρός είναι μεγάλος καραγκιόζης και ο υπέρτατος καραγκιόζης είναι πολύ σοβαρός. Δε το λέω εγώ. Εγώ μεγάλωσα και διάβασα κάτι βιβλία που μιλούσαν για την αντίστροφη ψυχολογία, για άμυνες κτλ κτλ...οπότε άρχισα να παρατηρώ και κατάλαβα ότι ισχύουν αυτά τα σατανιστικά.

Όλη η ντροπή δική τους.

Οδός Λήδρας - κυπριακό κομμάτι. Στο βάθος είναι τα φυλάκια
που οδηγούν στο κατεχόμενο.

Φανταστείτε μια οδό όπως η Ερμού. Γεμάτη μαγαζιά, κόσμο, πλανόδιους, καφετέρειες και ψηλά κτίρια που έχεις ξεχάσει ότι είναι εκεί, επειδή η ζωή χαμηλά είναι αυτή που σε κάνει να ξεχνιέσαι. Έτσι είναι και η οδός Λήδρας στην Κύπρο. Ένας πολυσύχναστος δρόμος στις παλιές γειτονιές της Λευκωσίας, ένας δρόμος με σύγχρονα, εμπορικά θεμέλια να στηρίζουν τα παλιά σπίτια, τα οποία όμως δε σε αφήνουν να ξεχάσεις πως, μετά τον πόλεμο και τον ξεριζωμό του '74, η παλιά πόλη αρχίσε σταδιακά να χάνει το χρώμα της.