Οι τρεις αφετηρίες και οι τρεις προορισμοί

Δε γίνεται να μη μιλήσεις για την Κρήτη. Είναι το μέρος που σε κάνει να νοιώθεις μόνιμος τουρίστας.

Πρώτη στάση Χανιά. Οι βόλτες στην ομορφότερη παλιά πόλη που έχω δει, η καταπληκτική θέα από το ναυτικό μουσείο, το Σόδυ με τα γλυκά του, οι ζεστές σοκολάτες το χειμώνα με το κύμα να σκάει στο Κουμ Καπί,τα ροκάδικα που περίεργως είναι αρκετά, οι απίστευτες παραλίες του νομού, τα βουνά που μυρίζουν μαλωτήρα και φασκόμηλο, οι πεζοπορίες...όλα όπως τα θες και όποτε τα θες.

Δεύτερη στάση Ρέθυμνο. Η πόλη που σε κάνει να νοιώθεις μόνιμος φοιτητής. Οι εξωτικοί φοίνικες του λιμανιού, τα ασφυκτικά γεμάτα κλαμπάκια που σου κλεινουν το δρόμο και δε μπορείς να πας σπίτι πριν τις 6, τα ζουμερά και λαχταριστά μεζεδοπωλεία, η ωραία αγορά, το μέρος των αμφισβητούμενων αναμνήσεων που δυστυχως απέτυχαν να το αλλοιώσουν.

Τρίτη στάση Ηράκλειο. Όπως και οι άνθρωποί του, έτσι και αυτό, είναι το μέρος που σου στερεί την αίσθηση της μονιμότητας. Είσαι εκεί, σε λατρεύει και το λατρεύεις αλλά η σχέση σας έχει ημερομηνία λήξης. Είναι μεγάλη και ανεκπλήρωτη ως τώρα αγάπη. Τα στενάκια, οι πεζόδρομοι, η περιποιημένη τώρα πια παραλιακή, η εικόνα της μεγαλούπολης που είναι ελκυστική όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά και γοητευτική όταν θέλεις να νοίωσεις λίγο μόνος ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο που μοιάζει παγιδευμένος ανάμεσα στα χωριά και την πρωτεύουσα. Λίγο πιο πάνω είναι τα γραφικά χωριά, οι ιστορικοί οικισμοί και το παλάτι της Κνωσσού, να κρατούν την αξιοπρέπεια τους μπροστά στον εκμοντερνισμό.

Λείπει ο τελευταίος προορισμός, ο Άγιος Νικόλαος. Υπάρχει ακόμα χρόνος. Φέτος το παζλ θα συμπληρωθεί. Δε θα σταματήσω ποτέ να θυμάμαι την Κρήτη ακόμα και αν σταματήσω να μιλώ γι΄αυτήν. Γιατί είναι μια κινούμενη φωτογραφία και δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου απο πάνω της.

.....

All of my existence
would crumble in your touch
doughtful as the hawks
my eyes would stare to watch
the shivering of your body
as more would crave for much
repletion is the word
denounce it as such.