Παίρνουμε ένα μολύβι και ένα χαρτί. Μπορούμε επίσης να πάρουμε ένα ξύλο και να βρούμε και λίγη άμμο. Ίσως μια μικρή καρφίτσα πάνω σε ξύλο ή ένα κοφτερό μαχαίρι σε μια φλέβα. Την ίδια ακριβώς δουλειά μπορεί να κάνει και μια ιδέα σε ένα σύστημα καθώς και ένα γεγονός σε μια απόφαση.
Με όλους τους παραπάνω τρόπους μπορούμε όλοι μας να ζωγραφίσουμε τα όρια μας.
Όμως,τι να τα κάνουμε; Αφού πάντα μα πάντα θα έρχεται το κύμα, η φωτιά, ο άνεμος, κάποιος άλλος, κάτι ....κάτι που θα τα χαλάει. Και βαρέθηκα να μου τα χαλάνε τα στοιχειά...Κάποτε σκέφτηκα να μπω σε ένα κύκλο φτιαγμένο από άπειρες τέτοιες γραμμές. Να κυκλωθώ με όρια και να ρίξω γύρω γύρω αλάτι για να μη μπαίνουν οι δαίμονες. Περίμενα μα οι δαίμονες δεν ήρθαν ποτέ. Υπολογίζω ότι ίσως κάποια στιγμή έφτασαν στο κατώφλι μου μεταμφιεσμένοι γριούλες, γέροντες, επαίτες, ταλαιπωρημένους, εγκληματίες και μικρά παιδιά άλλα μύρισαν το αλάτι και τρόμαξαν. Τους φόβισα.
Μια μέρα κουράστηκα να κάθομαι σταυροπόδι στον κύκλο. Ήθελα μια γωνία να φτιάχνει παχιά σκιά διπλα μου και να βολευτώ λιγάκι εκεί. Έσβησα λοιπόν ελαφρώς τη γραμμή και σχημάτισα με το αλάτι πάλι μια πορτούλα. Τρεις γραμμές...2 μεγάλες μια πιο μικρη να ενώνει την κορυφή τους. Μπήκα σε εκείνη τη φωλιά και αφέθηκα. Για λιγο. Μετά θέλησα κάποιον να καθεται απέναντι και εγκλώβισα στη χούφτα μου ένα κουνούπι. Το εκπαίδευσα για να μένει πολλές ώρες ακίνητο και το κατάφερα. Μα μια μέρα πέταξε μακριά. Κρίμα...Φεύγοντας, το αεράκι από το φτερούγισμα του ξαπόστειλε το αλάτι από δω κι από κει. Μου είχε χαλάσει τα όρια. Με μια κίνηση κατέστρεψε τον κόσμο μου αλλά δεν έφταιγε γιατί πως μπορεί να φταίει ένα πλάσμα που απλά προσπαθεί να επιβιώσει;
Από τότε δεν έχω ξαναζωγραφίσει ούτε κουκίδα. Μάλλον επειδή δεν υπάρχουν δαίμονες που μπορείς να καρφώσεις με την άκρη του μολυβιού σου ή μπορεί επειδη κανείς μας δεν έχει τόσο σταθερό χέρι.
Ελευθερία λοιπον στα αιμοβόρα κουνόυπια μιας και ο κόσμος τους δεν έχει διαχωριστικές γραμμές, μιας και ο δικός μας δε μπορεί να τα εξημερώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου