(Δε) Σκέφτομαι και Γράφω: Όλη η ντροπή δική τους.

Οδός Λήδρας - κυπριακό κομμάτι. Στο βάθος είναι τα φυλάκια
που οδηγούν στο κατεχόμενο.

Φανταστείτε μια οδό όπως η Ερμού. Γεμάτη μαγαζιά, κόσμο, πλανόδιους, καφετέρειες και ψηλά κτίρια που έχεις ξεχάσει ότι είναι εκεί, επειδή η ζωή χαμηλά είναι αυτή που σε κάνει να ξεχνιέσαι. Έτσι είναι και η οδός Λήδρας στην Κύπρο. Ένας πολυσύχναστος δρόμος στις παλιές γειτονιές της Λευκωσίας, ένας δρόμος με σύγχρονα, εμπορικά θεμέλια να στηρίζουν τα παλιά σπίτια, τα οποία όμως δε σε αφήνουν να ξεχάσεις πως, μετά τον πόλεμο και τον ξεριζωμό του '74, η παλιά πόλη αρχίσε σταδιακά να χάνει το χρώμα της.

Μετά από τη διαρκή μου επιθυμία να κάνω μια βόλτα στην παλιά πόλη και αφού η βροχή είχε σταματήσει, συνειδητοποίησα ότι είναι από τις πιο περίεργες βόλτες που έχω κάνει. Δεν έφταιγαν τα ψώνια και τα τακούνια που με κούρασαν, ούτε που το στομάχι μου γουργούριζε. Έφταιγε που στο βάθος μπορούσα να δω το κατεχόμενο κομμάτι της πόλης, μόλις 10 μέτρα από το τελευταίο μαγαζί στο οποίο κατέθεσα λίγα χριστουγεννιάτικα ευρώ. Δύο φυλάκια μόνο χώριζαν στη μέση την οδό Λήδρας, χώριζαν την ελεύθερη από την κατεχόμενη Κύπρο. Μέχρι εκεί είχαν φτάσει τα σχέδια κατοχής του νησιού.

Γιατί; Για να μπορείς να βλέπεις απέναντι το σπίτι των γειτόνων σου και να πονάς; Για να μπορείς μήπως να επισκέπτεσαι το παλιό σπίτι του παππού σου και να βλέπεις άλλους να μένουν μέσα; Ή μήπως για να εξυπηρετήσεις αγγλικά συμφέροντα στο νησί; Τι κρίμα όμως...οι Κύπριοι δε θέλουν να εξυπηρετήσουν κανένα συμφέρον. Θέλουν απλά να φύγουν οι Τούρκοι από τον τόπο τους. Θέλουν, αυτοί που εμπορέυονται τις πλούσιες γειτονιές της κατεχόμενης πόλης μετατρέποντας τη σε φτωχό παζάρι, να πάνε πίσω από εκεί που ήρθαν. Είναι απλό. Θέλουν οι Τούρκοι να φύγουν από τη χώρα τους γιατί δεν αξίζει οι νέες γενιές να λέγονται "Τουρκοκύπριοι". Είναι Τούρκοι τόσο στην όψη, όσο και στα έθιμα, στις παραδόσεις, στη θρησκεία, στον τρόπο ζωής και τη γλώσσα. Οι σημερινοί 40ηδες μπορεί να γεννήθηκαν στα κατεχόμενα αλλά Κύπριοι δεν ήταν, δεν είναι και δε θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ. Επειδή οι Κύπριοι είναι Έλληνες και οι Τουρκοκύπριοι, όσο και να ψάξουν, δε θα βρουν ίχνος Ελλάδας μέσα τους. Μια πατρίδα δε μπόρεσε ποτέ να ανήκει σε δύο λαούς και δυστυχώς, η Κύπρος θυμίζει καρδιά που διεκδικείται από δύο αφεντάδες αλλά οικειοθελώς ανήκει μόνο σε έναν. Όπως όλα τα διχασμένα στον πλανήτη, ο πόνος είναι εμφανής σε μια παλιά πόλη που παλιά κατοικείτο από κυπρίους. Τώρα περιφέρονται Φιλιππινέζοι, Πακιστανοί και άλλοι, τη στιγμή που οι ντόπιοι απομακρύνονται από την πράσνη γραμμή, χτίζοντας σπίτια μακριά από εκεί όπου μπορούν να βλέπουν απέναντι. Η ζωή συνεχίζεται. Το θέμα είναι όμως πως.

το πασαπόρτι

Με την ταυτότητα και ένα σφραγισμένο χαρτί που πιστοποιούσε την ελληνική μου υπηκοότητα περπάτησα τα 10 βήματα και μπήκα στο κατεχόμενο κομμάτι της μοναδικής διχοτομημένης πρωτέυουσας στον κόσμο. Η φίλη μου έμεινε πίσω να με περιμένει, λέγοντας τα εξής: "Με το να δείξω την ταυτότητα μου αναγνωρίζω ότι μπαίνω σε διαφορετικό κράτος.". Και...αφού είχα πλέον επιστρέψει, είπε: "Σκεφτόμουν να σου στείλω μήνυμα να σε παρακαλέσω να μη ψωνίζεις κάτι αν μπορείς". Πιο πριν και ενώ πίναμε τον καφέ μας επί της οδού Λύδρας, συναντήσαμε ένα γνωστό γύρω στα 55, που διατηρεί ακόμα το δικηγορικό του γραφείο στην παλιά πόλη. Με συγκεκριμένο βλέμμα μας κοίταξε και είπε: "Δε μπορώ να φύγω από την παλιά πόλη. Τίποτα σαν εδώ. Δε συγκρίνεται".

Το θέμα δεν είναι να εκφράσω τις προσωπικές μου προκαταλήψεις για τους Τούρκους που γεννήθηκαν στο νησί καθώς και τις απόψεις μου για τη πράσινη γραμμή που δεν είναι τίποτε παραπάνω από 5 τσίγκους, 3 βαρέλια, 2 φυλάκια, 20 μέτρα συρματόσχοινο, 1 μικρό τείχος και κάποιους φαντάρους που νομίζουν υπηρετούν τη μητέρα πατρίδα-δυνάστη. Μόλις το έκανα ε; ΧΑΧΑΧΑ..Κάπως έτσι λειτουργεί και ο κόσμος. Σου εκφράζει αυτό που θέλει λέγοντας πως δεν είχε σκοπό να το κάνει.

Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από τα κατεχόμενα. Από ένα μέρος που το πήρανε. Κι ας λένε κάποιοι ότι τους το δώσαμε.