Είσαι πολύ μικρός και αυτό που κάνεις είναι να προσπαθήσεις να μεγαλώσεις. Αλλά καθώς μεγαλώνεις, δε χωράς. Από τη μήτρα, στην αγκαλιά της μάνας σου, μετά στη μόρφωση, στα συμβατικά, στα συμφέροντα, σε ένα λογαριασμό, στο κουτί με τα τέσσερα άκρα τυλιγμένα στη μέση. Ξέρεις πότε να απλώσεις ποιο..ποιο να κόψεις αν χριεαστεί. Ξέρεις το κοριτσάκι απέναντι σου γιατί φαίνεται αχνά και ξεμακραίνει. Όλα τα ξέρεις. Πάντα. Απλά δε τα λες γιατί φοβάσαι πως δε θα φτάσει το οξυγόνο εκεί μέσα.
Σε φαντάζομαι με τα χέρια να αγγίζεις το τζάμι που πίσω του έχει τοίχο. Να βλέπεις γρασίδι και θάλασσες μέσα του ενώ αυτό να έχει τοίχο φτιαγμένο με τα καλύτερα υλικά. Αεροστεγώς κλεισμένο. Να διατηρεί τις αναμνήσεις παγωμένες στις ακρες των δαχτύλων σου που αρχίζουν και ματώνουν πάνω στο τζάμι. Είναι κατακόκκινα ξέρεις. Είναι κατακόκκινα τα δαχτυλά σου, αλλά μπορεί να μη μιλάμε και γι αυτά εεπειδή είναι τα μόνα που δε νοιώθεις. Και ξαφνικά...βλέπεις το αίμα να τρέχει και τρέχεις κι εσύ να δεις ποιος θα βγεί πρώτος. Κι αυτό τρέχει και πάντα πέφτει κάτω ενώ εσύ τρέχεις και πέφτεις πάνω στο τζάμι. Αν χάνεις κάθε φορά και από λίγο αίμα δε πειράζει γιατί έτσι κι αλλιώς χάνεις τις αισθήσεις σου.
Το κοριτσάκι συνεχίζει να ξεμακραίνει και τώρα πια στην παράλογη λογική σου φαίνεται σα δύο γυναίκες με κορδέλα στα μαλλιά και τζιν, με οριοθετημένη σκέψη σε ένα σιαμαίο εγκέφαλο και επαναστατικό κορμί. Μα εσύ συνεχίζεις να πεθαίνεις εκεί μέσα. Αλλά ξέχασα...κανείς δεν είπε ότι πεθαίνεις. Μόνο το αίμα φαίνεται κι αυτό δε κατάφερες καν να το ακολουθήσεις στην καθοδική του πορεία. Είναι γιατί περιμένεις να λιμνάσει γύρω από τα πόδια σου για να έχεις και αποδείξεις ότι υποφέρεις. Το τζάμι ξαφνικά ραγίζει αλλά ο τοίχος ποτέ. Είναι από αυτά που τους πετάς μια πετρούλα και γίνονται θρύψαλλα. Πιάνεις το πρόσωπό σου να δεις αν κόπηκες και βρίσκεις κάτι παλιές βαθιές γραμμές αλλά δε θυμάσαι από που είναι. Δεν είσαι σίγουρη κιόλας γιατί ώρα τώρα..δε νοιώθεις τα ακροδάχτυλά σου... Ευτυχώς σου έχει μείνει ανέπαφη η όραση. Όσες φορές και να σε ξυπνήσει ο θόρυβος από το σπασμένο, ελαττωματικό τζάμι, το κουτί με τα 4 διπλωμένα άκρα θα θαυμάζει τη θέα πέρα από τον τοίχο και θα ονειρεύεται.
Σε φαντάζομαι με τα χέρια να αγγίζεις το τζάμι που πίσω του έχει τοίχο. Να βλέπεις γρασίδι και θάλασσες μέσα του ενώ αυτό να έχει τοίχο φτιαγμένο με τα καλύτερα υλικά. Αεροστεγώς κλεισμένο. Να διατηρεί τις αναμνήσεις παγωμένες στις ακρες των δαχτύλων σου που αρχίζουν και ματώνουν πάνω στο τζάμι. Είναι κατακόκκινα ξέρεις. Είναι κατακόκκινα τα δαχτυλά σου, αλλά μπορεί να μη μιλάμε και γι αυτά εεπειδή είναι τα μόνα που δε νοιώθεις. Και ξαφνικά...βλέπεις το αίμα να τρέχει και τρέχεις κι εσύ να δεις ποιος θα βγεί πρώτος. Κι αυτό τρέχει και πάντα πέφτει κάτω ενώ εσύ τρέχεις και πέφτεις πάνω στο τζάμι. Αν χάνεις κάθε φορά και από λίγο αίμα δε πειράζει γιατί έτσι κι αλλιώς χάνεις τις αισθήσεις σου.
Το κοριτσάκι συνεχίζει να ξεμακραίνει και τώρα πια στην παράλογη λογική σου φαίνεται σα δύο γυναίκες με κορδέλα στα μαλλιά και τζιν, με οριοθετημένη σκέψη σε ένα σιαμαίο εγκέφαλο και επαναστατικό κορμί. Μα εσύ συνεχίζεις να πεθαίνεις εκεί μέσα. Αλλά ξέχασα...κανείς δεν είπε ότι πεθαίνεις. Μόνο το αίμα φαίνεται κι αυτό δε κατάφερες καν να το ακολουθήσεις στην καθοδική του πορεία. Είναι γιατί περιμένεις να λιμνάσει γύρω από τα πόδια σου για να έχεις και αποδείξεις ότι υποφέρεις. Το τζάμι ξαφνικά ραγίζει αλλά ο τοίχος ποτέ. Είναι από αυτά που τους πετάς μια πετρούλα και γίνονται θρύψαλλα. Πιάνεις το πρόσωπό σου να δεις αν κόπηκες και βρίσκεις κάτι παλιές βαθιές γραμμές αλλά δε θυμάσαι από που είναι. Δεν είσαι σίγουρη κιόλας γιατί ώρα τώρα..δε νοιώθεις τα ακροδάχτυλά σου... Ευτυχώς σου έχει μείνει ανέπαφη η όραση. Όσες φορές και να σε ξυπνήσει ο θόρυβος από το σπασμένο, ελαττωματικό τζάμι, το κουτί με τα 4 διπλωμένα άκρα θα θαυμάζει τη θέα πέρα από τον τοίχο και θα ονειρεύεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου