Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Πρέβελης

Δεν είναι τελικά γραφτό να αναρτήσω αισιόδοξο κείμενο.
Άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε που άφησε πίσω του πολλές φωτογραφίες ώστε να μη το ξεχάσω ποτέ. Όσο και αν παλεύω να βάλω λίγο χρώμα σ’ αυτή τη ζωή, το ασπρόμαυρο φαίνεται πως πάντα υπερισχύει. Γι΄ αυτό βεβαίως φροντίζουν πάντα οι επαγγελματίες του είδους. Μόνο αυτοί ξέρουν να επεξεργάζονται μια έγχρωμη φωτογραφία και να την κάνουν υψηλής ποιότητας ασπρόμαυρη. Αυτοί που έχουν μάθει να ξεμυτούν από τις φωλιές τους μόνο τα καλοκαίρια. Οι καταπατητές. Οι αυθαίρετοι. Οι κερδοσκόποι. Οι απρόσεχτοι φυσιολάτρες. Οι εμπρηστές. Οι εγκληματίες.



Το έργο που αφήνουν πίσω τους ήταν, είναι και θα είναι πάντα αξιοπρόσεκτο και αξιοθαύμαστο. Κανείς δε μπορεί να ξεχάσει μια βουνοπλαγιά που φλέγεται, κανείς δε θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει τη μυρωδιά των καμένων φυτών και ζώων που σου σπάει τη μύτη. Ποιος είναι άλλωστε ο στόχος κάθε καλλιτέχνη; Η αθανασία..η υστεροφημία…η αφθαρσία στο χρόνο. Μπορούν να δημιουργήσουν το τέλειο ασπρόμαυρο, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα. Ή ίσως το τέλειο γεύμα. Ένα καλοκαιρινό (αλλά όχι τόσο δροσερό) φλαμπέ με εξαίσια μυρωδιά. Έχω δοκιμάσει και το ξέρω. Το δοκιμάζω σχεδόν κάθε χρόνο στον τόπο μου στην Πελοπόννησο, βλέπω τις παραλλαγές του στην Εύβοια και τη Χαλκιδική, άλλες φορές του προστίθεται μια πινελιά Ιονίου και φέτος είχα την τύχη να δοκιμάσω και μια μπουκιά από Κρήτη που ομολογώ μου έκατσε στο λαιμό. Φέτος έκαψαν την Πρέβελη, ένα απίστευτο φοινικόδασος στο νότιο Ρέθυμνο. Η καταστροφή είναι ανυπολόγιστη. Το μόνο που έμεινε είναι το νερό του Κουρταλιώτη, οι νεκρές του λιβελούλες και αν κοιτάξουμε και λίγο βαθύτερα, φαντάζομαι πως θα βρούμε και αρκετά ψάρια νεκρά ή αρκετά ψάρια μάρτυρες ώστε να μπορέσουμε κάποτε να μάθουμε τι έγινε. Α ναι…ξέχασα να πω ότι έμειναν λίγοι κορμοί από φοινικόδεντρα που δε ξέρουν πως να κάνουν σκιά. Όσο και αν ψάξεις, δε θα βρεις κανένα αυτοσχέδιο πάσαλο να δέσεις το θαλάσσιο ποδήλατό σου, δε θα βρεις κανένα ίχνος κατασκηνωτή και από δω και πέρα κανένα τουρίστα..

Και απλά τη γλίτωσαν. Αυτό δηλαδή που έγινε ήταν να βάλουν φωτιά στο φοινικόδασος και μετά να φύγουν. Μπορώ με σιγουριά να πω πως πριν πάνε αυτοί οι «φωτογράφοι» εκεί, το μέρος ήταν πράσινο. Ίσως το χρώμα να τους μπέρδεψε. Ίσως θεώρησαν ότι το τοπίο, από μόνο του, τους έδωσε το πράσινο φως. Και το φως αυτό ήταν αρκετά εμφανές. Το βλέπαμε για πολλές ώρες. Και ως συνήθως…πάντα μετά από πράσινο όλοι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε πορτοκαλί που γρήγορα γίνεται κόκκινο. Σε αυτό το γαμημένο κόκκινο, ούτε σταμάτησε κανείς, ούτε συνελήφθη κανείς. Και όσοι έμειναν πίσω στο κόκκινο θα περιμένουν μάταια να ανάψει ξανά πράσινο.

Είμαι σίγουρη πως όποιος ή όποιοι ευθύνονται γι αυτό το έγκλημα, δε μπήκαν ποτέ στον κόπο να κατέβουν το λόφο και να δουν τη θέα της Πρέβελης από ψηλά, ούτε πέρασαν ποτέ το κουρταλιώτικο φαράγγι παραμερίζοντας τη βλάστηση που δυσκόλευε τη διαδρομή. Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν έβρεξαν τα πόδια τους στα νερά του ποταμού, ούτε κολύμπησαν στους μικρούς καταρράκτες. Αν όμως υπάρχει έστω και μια απειροελάχιστη πιθανότητα να έκαναν κάτι από τα παραπάνω, ελπίζω να τράβηξαν κάποιες τελευταίες φωτογραφίες. Επειδή όλοι μας θα θέλαμε να ξέρουμε ποιες ήταν οι ύστατες στιγμές και επιθυμίες αυτών που αγαπούσαμε και αυτό μας το στέρησαν.