Είναι λίγοι οι άνθρωποι που ξέρουν τι να πουν και πότε. Εγώ προφανώς δεν είμαι ένας από αυτούς, όχι ότι έπαιξε ποτέ κάποια ιδιαίτερη σημασία στην εξέλιξη των πραγμάτων. Με χαρά μου διαπιστώνω ότι ένα γλυκό που έχει παραπάνω ή λιγότερη ζάχαρη από το κανονικό δε μπορείς να το διορθώσεις ότι κι αν κάνεις. Θα πρέπει να το φας αν πεινάς πολύ ή να το αφήσεις αν δεν είσαι και πολύ του γλυκού.
Δε ξέρω αν είναι απαραίτητο να σκεφτόμαστε τι πιστεύει ο άλλος, τι περιθώρια πρέπει να δίνουμε και μέχρι πότε. Δε ξέρω πότε παρεξηγείται ο άλλος, με τι παρεξηγείται και γιατί. Ο καθένας μας έχει τα δικά του πρέπει και δεν πρέπει, τα δικά του όχι και ναι.
Δεν ξέρω αν πρέπει να συμβιβαζόμαστε και πότε αξίζει να το κάνουμε και αν το ότι συμβιβαζόμαστε σημαίνει ότι δίνουμε στον άλλον το δικαίωμα να μας εκμεταλλευτεί.
Γενικώς, μετά από λίγο αλκόολ, όλα φαίνονται λίγο πιο μπερδεμένα απ' ότι πριν. Η αλήθεια και το ψέμα, μα κυρίως τα πραγματικά συναισθήματα και τα προσποιητά ανακατεύονται με την αλκοόλη και δε ξέρω τι πραγματικά συμβαίνει. Το σίγουρο είναι ότι πλέον δεν υπάρχει χώρος για την αλήθεια. Όποια αλήθεια κι αν νοιώθουμε την ανάγκη να εκφράσουμε πάντα βρίσκεται αντιμέτωπη με το σαρκασμό, το ψέμα και την απόρριψη κάποιου άλλου.
Ποια είναι λοιπόν η λύση; Να μη μιλάμε; Να μην εκφράζουμε τα συναισθήματα μας; Να μη δίνουμε σε κανέναν την ευκαιρία να απαντήσει; Να κάνουμε ότι θέλουμε και να παίρνουμε αποφάσεις που βασίζονται σε ενδείξεις και όχι αποδείξεις; Μπορεί να είναι αυτή η λύση. Δεν ξέρω...
Το μόνο που ξέρω είναι ότι μου έχει λείψει η ανεμελιά της ελεύθερης έκφρασης, της ελέυθερης σκέψης, μα κυρίως η απουσία της καλής διάθεσης που μας βοηθάει το άσχημο να το κάνουμε όμορφο. Η θετική σκέψη πρέπει να βγαίνει από την ψυχή μας όχι από το μυαλό μας. Όλα τα υπόλοιπα, με αφήνουν παγερά αδιάφορη τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που θα μου στερήσουν την καλή διάθεση που έχω να χαμογελάω και να ζω.
Καληνύχτα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου