Ο χορός για μένα....

Έχεις βάλει τα καλά σου...


Η ώρα περνά λίγο πιο αργά, τα φώτα χαμηλώνουν, η μουσική προκαλεί ελαφριές δονήσεις στο ποτήρι μιας chimay που κρατάς στο χέρι σου και η διάθεση αρχίζει να ανεβαίνει από τα πόδια στους γοφούς, στη μέση, στο στήθος, στους ώμους, στο κεφάλι...Κι ενώ δε ξέρεις τι σε ζάλισε πιο πολύ, νοιώθεις ένα χέρι να απλώνεται προς το μέρος σου και να σε ζητάει σε χορό. Eίναι ένας άντρας μεγάλος, μικρός, ψηλός, κοντός, παχουλός, αδύνατος, περίεργος, μυστηριώδης, ρομαντικός, αμίλητος, ομιλητικός, ενοχλητικός ή γοητευτικός. Κι εσύ είσαι κάτι παρόμοιο οπότε μπορείς άνετα να δανείσεις το χέρι σου. Μη το σκέφτεσαι πολύ γιατί το κομμάτι θα τελειώσει.



Για κάποιους ανθρώπους έχει τελειώσει ήδη. Kάθονται σε ένα αναπηρικό καροτσάκι ή έχουν κάποια σωματική ή νοητική δυσλειτουργία που εσύ υποβιβάζεις σε αδυναμία και μέσα σου λυπάσαι. Κάθε χορευτική βραδιά είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία για μένα, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Τις πιο πολλές φορές όμως απλά δεν αντέχω να συνειδητοποιώ πόσο υπεροπτικό και αχάριστο είναι το είδος μας.

Η αποψινή βραδιά ήταν όμως μοναδική και ανεπανάληπτη. Παρακολούθησα μια χορευτική παράσταση παιδιων με ειδκές ανάγκες, αν και δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή αφού όλη η σημερινή μέρα έχει μια φόρτιση ανεξήγητη. Η αίθουσα των Νεωρίων ήταν κατάμεστη από κόσμο, από τα χειροκροτήματα τους, από τη συγκίνηση και τα χαμόγελά τους. Η σκηνή ήταν ασφυκτικά γεμάτη από συναίσθημα. Πολλά παιδάκια, μικρά και μεγάλα, με έκαναν να ανατριχιάσω. Ήταν ντυμένα στα λευκά και τα μαύρα, μάλλον ως σύμβολα του καλού και του κακού, του φωτός και σκοταδιού που υπαρχεί μέσα τους και που ήθελαν να αποδείξουν ότι υπάρχει και σε μας. Με τα σώματα τους έφτιαχναν σχήματα, τα πουλούσαν σα συναίσθημα και οι θεατές αγόραζαν δύναμη. Με τα πρόσωπα τους έφτιαχναν χαμόγελο, τα πουλούσαν σαν καθημερινότητα και οι θεατές αγόραζαν αισιοδοξία. Είναι απίστευτο πώς κάποιος μπορεί απλά να υπάρχει στη σκηνή, να σου απλώνει εκφραστικά το ένα του χέρι γιατί με το άλλο πρέπει να μετακινήσει το καροτσάκι και, ενώ εσύ που έχεις ελεύθερα και τα δύο, να μη δίνεις κανένα στον καβαλιέρο που στέκεται απέναντι σου και σε ζητάει σε χορό. Μία από τις χορογραφίες που με άγγιξαν πραγματικά ήταν αυτή δύο ατόμων, μιας δασκάλας ντυμένη στα άσπρα και ενός παιδιού σε μαύρα που χόρευαν απέναντι ο ένας στον άλλο σαν σε καθρέφτη. Ήταν ουσιαστικά το ίδιο άτομο..Τι πειράζει που ο ένας απλά μπορούσε να τα κάνει λιγο καλύτερα; Τίποτα.

Στο χορό τίποτα δε πειράζει. Αυτό που πειράζει και ενοχλέί είναι που εσύ...όποιος κι αν είσαι εσυ..πιστεύεις πως τα κάνεις λίγο καλύτερα. Έσύ είσαι ο ενοχλητικός. Που θεωρείς ότι οι άλλοι είναι κατώτεροι σου ενώ είναι απλά το ειδωλό σου. Είστε απλά αυτά τα δύο παιδιά με τα άσπρα και τα μαύρα που ο ένας, από τύχη και μόνο ,μπορεί να χορέψει λίγο πιο αρμονικά. Όσοι αγαπάμε το χορό έχουμε τελείως ξεχάσει γιατί. Έχουμε χάσει τη χαρά να χορεύουμε για την πάρτυ μας, να γουστάρουμε και να φαίνεται στο πρόσωπό μας. Κάθε φορά που κάποιος μας ζητάει σε χορό, δε θέλει να μας βασανίσει ή να μας εκθέσει. Απλά μας παρακαλεί να τον βοηθήσουμε να γράψει μια μικρή ιστορία αγάπης ή ρομαντισμού όσο σύντομη κι αν είναι αυτή. Κι αν για τους λόγους σου θες να απορρίψεις την πρόταση του, κάν' το με σεβασμό στον εαυτό σου και στον άλλο.

Απόψε δε θυμάμαι κανένα βήμα από αυτά που παρουσίασαν τα παιδιά. Πότέ δε θα ξεχάσω όμως πώς με έκαναν να αισθάνομαι. Τα βήματα δε παίζουν ρόλο. Μόνο η αγάπη με την οποία τα ντύνεις και μαζί τους πορεύεσαι. Πότε μην απορρίπτεις κάποιον που ζητά να σε βγάλει για ένα περίπατο γιατί μπορεί να μη προλάβεις και το τραγούδι να τελείωσει. Και μαζί του και η ικανότητά σας να πηγαίνετε περιπάτους μαζί.